Ня ведаю, зачым цябе я пакахау?
Але не абавязкова патрэбна прычына!
Усё вельмі проста – Я цябе кахаю.
Я – чалавек, ні робат, ні машіна.

Цябе кахаю калі смяешся ты,
Цябе кахаю калі ты ціха плачаш
Цябе кахаю калі сваі мары
Ты, не гледзячы на усё, ажыцяуляеш.

Цябе кахаю я у летнію спякоту,
Цябе кахаю я у люты зімні холад,
Цябе кахаю калі ты зранку
Да сустрэчэ нашай не знаходзіш повад.

Цябе кахаю я у дзень, калі цяпло,
Цябе кахаю ноччу пры лунным свеце,
Цябе кахаю няузгодам усім на зло
І пачуцця ні цацачныя гэты.

Цябе кахаю як рэчка берага,
Цябе кахаю як кахае вулкан лаву,
Цябе кахаю, толькі ты мне даражэй
І сэрдца б’ецца ледзь цябе на славу.

Цябе кахаю як птушка воблака,
Цябе кахаю як паветра непагоду,
Цябе кахаю, мне у жыцці з даля
Па ліку – пятае – прынесла ты час года.

Кахаю.
Цябе жа нельга не кахаць,
Цябе кахаю, табой смяротна хворы.
Хай не кахаеш Ты – я буду далей жыць
Цябе кахая і гэтым задаволены.

© А. Старк, 2002